#MENUOPEN
DIT TEKSTBLOK LATEN STAAN I.V.M CSS/JS.
DIT WORDT NIET ZICHTBAAR OP DE PAGINA
Zeven laatste woorden – Haydn
Dutch String Collective: Marieke de Bruijn viool | Ephraim Feves viool | Mark Mulder altviool | Jos Teeken cello | met meditaties door Henk Abma, schrijver en emeritus predikant (Eerste voorstelling om 15.00) en Eric Vaarzon Morel, flamencogitarist (Tweede voorstelling om 19.00) | achtergronddoek door beeldend kunstenaar Harm Mouw
Joseph Haydn schreef zijn Zeven Laatste Woorden (de Duitse titel is ‘Sieben letzten Worte unseres Erlösers am Kreuze’) in 1786 in opdracht van een Spaanse markies, bedoeld voor een liturgische dienst op Goede Vrijdag. Deze zeven ingetogen sonates over de kruiswoorden van Christus kwamen voor het eerst tot klinken onder de klamme gewelven van de Santa Cueva-grot, onder de Santo Rosario-kerk te Cadíz in Andalusië. Haydn beschrijft die mystieke dienst als volgt: “De muren, ramen en pilaren van de kerk waren in zwart gedrapeerd, en slechts één grote lamp in het midden verlichtte de heilige duisternis. Om 12.00 uur ’s middags werden alle deuren gesloten en begon de muziek. Na een toepasselijke prelude beklom de bisschop de kansel, sprak een van de zeven woorden en gaf er dan een meditatie over. Als die beëindigd was, kwam hij naar beneden en viel knielend voor het altaar neer. Deze tijd werd gevuld door muziek. De bisschopbesteeg weer de kansel en verliet hem dan, een tweede, derde keer, enzovoort, en orkest speelde iedere keer aan het eind van zijn preek. Ik moest met deze situatie rekening houden in mijn muziek.”
Henk Abma [1946] studeerde theologie en kunstgeschiedenis en combineerde die twee jarenlang als predikant in het oude kerkje van Kortenhoef. Hij schreef o.a. in de serie ‘Verklaring van een Bijbelgedeelte’ maar ook boeken die door hem zelf georganiseerde exposities begeleidden zoals: Awater, Werken van barmhartigheid, Inkeer, Verdwenen geuren en geluiden als associatieve dragers van herinnering.
Eric Vaarzon Morel – Begin jaren tachtig kwam een Hollandse jongen in het diepste Zuiden van Spanje aan. In het verblindende licht van Andalusië vond hij langs gortdroge paden zijn weg. De stegen en cafés van Sevilla werden zijn thuis, de flamenco zijn taal. Eenmaal terug zag hij de pracht van de bevroren rietkragen aan de Hollandse horizon en wist: ik ben een waterdrager. Ik zal de kurkeiken op de Andalusische vlakte met mijn gitaarmuziek besprenkelen, de jasmijnbomen laten bloeien en de Spaanse warmte mee terug nemen naar mijn land onder de zee.
INTERMEZZO: SPIEGELEI CONCERT II
Miroirs van Maurice Ravel (1904)
Piano: Bernd Brackman
IN MEMORIUM JAN WIJN Bernd Brackman heeft uitdrukkelijk de wens geuit om dit concert op te dragen aan de onlangs overleden pianopedagoog Jan Wijn.
Ravel schreef Miroirs toen hij bij de ‘Société des Apaches’ zat, de boevennaam van een kunstenaarscollectief in het Parijs van de Belle époque, begin 20e eeuw. De wisselwerking tussen talenten uit verschillende disciplines leverde veel inspiratie op en unieke kunst, eenzelfde idee dus als het KlankKleurFestival. Elk deel brengt Ravel een ode aan een van zijn collega-kunstenaars.
- Miroirs Noctuelles (Nachtvlinders), opgedragen aan Léon-Paul Fargue
- Oiseaux tristes (Droeve vogels), opgedragen aan pianist Ricardo Viñes
- Une barque sur l’océan (Een boot op de oceaan), opgedragen aan Paul Sordes
- Alborada del Gracioso (Het ochtendlied van de Nar), opgedragen aan M.D. Calvoressi
- La vallée des cloches (De vallei der klokken), opgedragen aan componist Maurice Delage
