KlankKleurFestival 2007 was het festival van het surrealisme, met de droom als overkoepelend thema. Het kunstenaarsproject was: Dromen: surrealisme in een kijkdoos.
Reis naar het einde van de nacht
De openingsavond had de titel Reis naar het einde van de Nacht, waarin naar gelang de avond vorderde de inhoud steeds surrealistischer werd. Het publiek bezocht eerst de expositie van de twintig kijkdozen in de benedenruimte. Dan werden de bezoekers de zaal in gelokt door Samuel Vriezens compositie ‘Twenty Worlds’. Het verdere programma voltrok zich via Stravinsky naar bevreemdende microtonale muziek… dan veranderde een pianiste plots in een helse trommelaarster, en vervolgens in een naakt albasten spookbeeld staand op de piano. Tenslotte, in de opera van Cecilia Arditto, was niets meer wat het lijkt. Arnold Marinissen bespeelde een waterorgel, musici veranderden van instrument, spraken flarden van gedichten in hun klankkasten, en danseressen transformeerden tot slechts vaag oplichtende geestverschijningen. Het einde van de nacht was bereikt.
Liefdesbrieven
De zaterdag was een opeenvolging van prachtige voorstellingen met muziek van Enesco, Crumb, Britten, Dowland, Brahms, Ravel, Liszt, eindigend met Janaceks 2e strijkkwartet ‘Intieme Brieven’. Hierbij had het KlankKleurteam een twaalftal van de hartstochtelijke brieven van Janacek aan zijn geliefde Kamila in het Nederlands vertaald. Deze hingen als banieren in de ruimte om te lezen tijdens de indringende vertolking van dit strijkkwartet.
Bagels en bagatellen
Op zondag verraste het Prisma trio met haar programma Bagels en Bagatellen. Na de Bagatellen van Dvorak kreeg het publiek niet alleen een verse bagel te eten maar ook een muzikaal menu onder ogen. Er moesten keuzes gemaakt worden per tafeltje, waarna het trio de ‘bestelling’ liet horen, varierend van een zwoele zigeunermelodie tot de moderne miniaturen van Kurtag. Na aanvankelijk enige schroom waren de bestellingen niet van de lucht!
Onze vader
Later op de middag werd onder andere het Onze Vader van Janacek uitgevoerd. Dit stuk is in 1901 geschreven voor een inwijding van een nonnenklooster, om feestelijk uitgevoerd te worden met vijf tableaux-vivants. Deze tableaux (stilstaande scènes, door levende mensen) hadden betrekking op vijf schilderijen die het Onze Vader uitbeeldden, eveneens geschilderd voor die gelegenheid.
Het KlankKleurFestival vatte het ambitieuze plan op om deze gebeurtenis uit 1901 te doen herleven in 2007. Vijf beeldend kunstenaars namen ieder een gedeelte van het Onze Vader voor hun rekening. De doeken die daardoor ontstonden hingen in de ruimte tijdens de monumentale uitvoering met koor, harmonium, piano en tenor. De tableaux vivants werden verzorgd door Ellenoor Bakker en haar team. Heel bijzonder was dat zij het kijkdozen-thema optimaal wist te benutten door de hal van de synagoge te transformeren tot de ultieme kijkdoos.
Finale
De middag eindigde met een sprong naar de jaren 60 en 70: Laurie Anderson, Philip Glass en de klassieker ‘in C’ van Terry Riley waarin iedereen mee kon spelen zorgden voor een spetterende finale.
Een schat aan fotomateriaal van dit festival is te vinden op het flickr-account van fotograaf Jennette Snape:
www.flickr.com/photos/klankkleur2007/