Elk festival bevat een uniek kunstenaarsproject. In 2005 was dat: “Luigi Nono en Hölderlin; de geheime dichtregels”.
In zijn enige strijkkwartet genaamd Fragmente-Stille, an Diotima (1979-80) schrijft Luigi Nono bij elke passage een dichtregel van Hölderlin, die uitsluitend ter inspiratie dient voor de uitvoerende musicus. Deze dichtregels zijn niet te horen of te zien voor het publiek.
Het Klankkleurfestival gaf de beeldend kunstenaars elk drie van deze dichtregels, met de opdracht aan elk ervan een visueel beeld van eigen hand te verbinden. Op het festival werd het strijkkwartet live uitgevoerd door het Zephyr Kwartet. Daarbij werden de beeldende werken van de kunstenaars geprojecteerd, maar wel per dichtregel exact synchroon lopend met de partituur. De vele stiltes in de muziek gaven veel ruimte om te kijken naar deze beelden. Maar steeds bleven de dichtregels voor het publiek verborgen, zoals Nono het wenste. Het mysterie bleef intact, muziek en beeld waren verbonden door een onzichtbare en onzegbare connectie.
Dit concert riep veel uiteenlopende reacties op, varierend van ‘Dit kan echt niet’ tot ‘Dit was onvergetelijk’. Het sterkte de makers van het festival in het idee dat het festival een vrijplaats kon zijn van experimenteren met vermenging van muziek en beeldende kunsten. Wat elders inderdaad ‘not done’ is kon het Klankkleurfestival laten gebeuren, zonder vooraf te oordelen. Het is inmiddels gebleken dat dit concept vruchten afwerpt. Per festival wordt heel af en toe de plank misgeslagen (wat ook zijn charmes heeft), maar vaker blijkt een idee juist goed uit te pakken, en het volgende jaar op de concertpodia of in een andere vorm een vervolg te kennen.
Het Nonoproject was slechts een van de hoogtepunten uit het festival 2005. Elk concert had een kleur als titel, met als achterliggende gedachte de ‘synesthesie’: het ervaren van kleuren in muziek. Zo ontstond het eerste concert genaamd Zwart/ Wit, waarin Strijktrio Prisma opende met een choreografische weergave van een (uit het hoofd gespeeld) trio van Beethoven, gevolgd door Russische muziek die rechtstreeks van de besneeuwde steppes leek te komen, zoals de Zwarte en Witte mis van Scriabin en Oestvolskaja’s sonate indringend uitgevoerd door Sara Crombach, in een wit gewaad.
Een veelkleurige zaterdag volgde met eerst het Nonoproject en dan het Regenboog concert, waarin Bernd Brackman de ‘Vingt Regards sur l’enfant Jesus’ van Messiaen vertolkte, de componist die alle kleuren van de regenboog in muziek weet te vertalen.
Tenslotte was er het programma Blauw op de zondag, waarin het prachtige weer samenviel met het blauw van de oceaan in George Crumb’s ‘Voice of the Whale’ en Ravel’s ‘Une barque sur l’ océan’, en het Siciliaanse blauw van Luciano Berio’s Naturale, waarin de vissersgezangen werden begeleid door een danser.